Vind je dat hij veranderd is, vroeg ze toen ze haar zoon kwam ophalen bij een GelukkigHB groep.
De zoon in kwestie staat naast me en even weet ik niet wat ik moet zeggen. Dan vertel ik haar waar ik het zojuist met hem over had, namelijk dat ik verandering zag in de werken die hij van lego bouwde. Verandering ten opzichte van een paar maanden eerder, toen ik hem net had leren kennen.
De eerste keren dat de groep bijeenkwam bleef hij in eerste instantie dralen bij de drempel. Om dan een flinke hap lucht te nemen en de oversteek naar de stiltekamer te wagen. Daar trok hij de deur achter zich dicht. Eerst bijkomen.
Hij heeft, naast een zeer hoge intelligentie, heel veel en super gevoelige antennes waarmee hij misschien wel veel meer opvangt dan hem lief is. Op school stuit hij op onbegrip wat zich vertaalt naar terugtrekkend, opstandig of soms zelfs agressief gedrag. Totaal uitgeput komt hij ’s middags uit school.
…Na een poosje zette hij de deur op een kier en stak zijn hoofd om het hoekje, even kijken wat de anderen in de groep aan het doen waren. Die waren ook aan het binnenkomen, elk op eigen wijze. Sommigen met hele verhalen die ze graag wilden delen, sommigen namen juist de tijd om eerst de ruimte aan te voelen, te landen en dan binnen te stappen. Weer anderen begonnen direct aan een eigen project of een gezamenlijk spelletje. Tijdens het vierkantgesprek waarin ieder even mag vertellen wat hem of haar bezighoudt kwam hij aarzelend dichterbij. Hij vond het fijn dat zijn aanwezigheid werd opgemerkt. Hij op zijn beurt merkte mij op en vroeg me of ik het leuk vond hier. Ik antwoordde dat het allemaal nog nieuw was voor me maar dat het me heel leuk leek. ‘Het is ook heel leuk’ zei hij en dook vervolgens resoluut de bak met lego in. Lego was zijn houvast. Door te legoën kon hij aanwezig zijn in de groep. Het gaf hem een afgebakende plaats en een bezigheid die veiligheid bood. Vanuit die post kon hij zijn groepsgenootjes observeren en nadenken over de keuze om wel of geen contact met hen te maken. Zijn legowerken waren zijn manier van communiceren, hiermee kon hij zichzelf laten zien. Elke week, wanneer de groep was afgelopen, zetten we samen zijn bouwsel zorgvuldig op een vaste plek in de kast zodat hij er de keer erop weer mee verder kon. Dat gaf hem vertrouwen.
In het begin maakte hij vooral gebouwen met hoge dikke muren. Alle aandacht ging naar het verstevigen van de muren van bouwsels die op gepantserde forten leken. Maar naarmate de weken voorbijgingen werden de muren van zijn forten steeds minder dik. Er kwam meer lucht in en er werd nu ook gebouwd aan wat zich in en om de gebouwen afspeelde. Als je ernaar vroeg kreeg je verschillende verhaallijnen te horen die bovendien met behulp van de lego tot in detail waren uitgebeeld , als stilgezette scenes uit zelfbedachte avonturenfilms.
In die weken kreeg hij ook steeds een beetje meer contact met de andere kinderen. Soms kwamen die op hem af en keken geïnteresseerd toe, stelden vragen. En soms zocht hij de anderen, als ze bezig waren met iets wat hem ook aansprak. Vaak leidde dat tot een klik tussen hem en de ander. De aangename verrassing die dat teweeg bracht viel dan van zijn gezicht af te lezen. De stiltekamer werd minder belangrijk voor hem maar niemand vond het raar als hij daar toch af en toe nog zijn toevlucht toenam.
Waarom zou hij moeten veranderen? Er is niks mis met hem. Hij hoeft niet gefixt te worden. Hij is in de GelukkigHB groep niet veranderd. Hij is juist meer zichzelf geworden. Hoogbegaafd en ietsje gelukkiger.