Ik zit op de fiets en bedenk me dat het bijna 1 jaar geleden is dat ik startte met mijn opleiding tot GelukkigHB begeleider. “Vanaf vandaag staat er met grote letters HB op je voorhoofd. Wen er maar aan.” Zo sloot Rineke de eerste opleidingsdag af, op 21 september een jaar geleden. Ik moet lachen om wat er zich vervolgens in mijn hoofd afspeelt:
Waarom valt een jaar later op de volgende dag? Waarom Is het niet weer 21 september op donderdag maar nu op vrijdag? Waarom houden we de datum aan en niet de dag? Een jaar heeft 365 dagen. Dus met 364 dagen zou je op dezelfde dag uit moeten komen. Effe checken. Zit er een 4 in de tafel van 7? (Want ook na 7 dagen kom je weer op dezelfde dag uit.) Ja, 2. Hé wacht dat komt me bekend voor. Ja, natuurlijk, 52! 52 is een jaar. 52 Weken. Weken, zo noemen ze die cycli van 7 dagen. Maar zitten we nog steeds met die ene dag. En soms zelfs 2.
Ik weet nu, na een jaar wennen, dat dit soort gedachten bij me horen, dat het is hoe het gaat in mijn hoofd. En dat ik het ook weer mag laten gaan. Er niet eens per se iets mee hoef.
Lange tijd heb ik geleefd met het idee dat ik teveel voelde, teveel nadacht, dingen nodeloos ingewikkeld maakte, teveel wilde. Teveel voor wie? Ik had er zelf eigenlijk geen last van. Maar ik had er wel last van dat anderen niet konden omgaan met mijn emoties, zich er ongemakkelijk bij voelden dat ik slim bleek te zijn, waardoor dat voor mij ook ongemakkelijk werd. Dat ze mijn brainwaves niet konden volgen en het meestal maar raar vonden wat ik ervan deelde, of grappig terwijl dat dan helemaal niet zo bedoeld was. Dat ze me niet goed konden begeleiden om een project of idee om te zetten naar een creatie omdat ze de juiste ‘knopjes’ niet konden vinden en het daarom maar zo lieten, dat ze er op een enkeling na ook niet voor uitkwamen dat ze het niet wisten.
Het heeft geleid tot een reeks onbewuste en bewuste beslissingen die ervoor zorgden dat ik me ging aanpassen en inhouden. Ik stopte met delen met wat er in me omging. Ik werd minder spontaan, meer bedachtzaam. Ik liet mijn emoties minder zien. Ik zette mezelf op de rem. Mijn nieuwsgierigheid en mijn drang om mijzelf te ontwikkeling zijn wel altijd gebleven, dus ik belandde in een rare spagaat tussen vastzitten en eruit willen komen. De vraag ‘wie ben ik en wat wil ik’ heeft me jarenlang beziggehouden. Onvermoeibaar bleef ik zoeken naar nieuwe mogelijkheden om met mijn oorspronkelijke zelf in contact te komen. Niet wetende dat ik het zelf was die me daar het meest van weerhield. Op een gegeven moment begon me dat wel te dagen maar wist ik niet hoe ik dit nou oplossen. Ik sprong op talloze bootjes en stapte dan ook weer af. Soms al voor we goed en wel op het water waren. Ik liet me ook wel eens een eindje meevoeren maar haakte dan toch weer af. Bang dat ik me niet thuis zou voelen op plaats van bestemming. En dan maar weer op naar het volgende bootje.
Tot ik het beu was.
En in plaats van de antwoorden om mij heen te zoeken ben ik bij mezelf te rade gegaan. Ik ging naar binnen en daalde af. Tot mijn verrassing en geruststelling was het er niet donker of duister, ik had ook geen zwaar fort om me heen gebouwd of een pantser aan. Ik was zelfs niet bang. Ik zat meer te wachten. Zo van hèhè ben je daar eindelijk? Laten we gaan! Nu ik mezelf had opgehaald besloot ik dat ik het volgende bootje heel bewust zou opstappen en me deze keer wel naar de bestemming zou laten varen.
Het bootje dat ik koos, of koos het mij, was het bootje van GelukkigHB. Wat ben ik blij dat ik aan boord ben gegaan! Hier kon ik voor het eerst sinds lange tijd echt zijn wie ik ben en werd ik gezien. De tocht was super spannend, ik heb kotsend over de reling gehangen en heb ook geprobeerd me te verstoppen in het ruim. Maar ik heb ook ontzettend veel genietmomenten gehad. Ik koester het allemaal, zo waardevol.
Nu, een jaar na die eerste dag, laat ik mijn sensitiviteit weer toe. Mijn emoties hobbelen nu niet meer achter me aan maar ik ervaar ze veel meer in het moment. Ook ben ik meer op mijn intuïtie gaan vertrouwen. De eigenschappen die ik lang heb proberen te onderdrukken blijken waardevolle instrumenten bij het coachen en begeleiden van hoogbegaafde kinderen!
Ik heb de rem eraf gehaald. Eerst was het eng om op vol vermogen te gaan. Hard en snel. Maar ook fijn. Soms wil ik alles tegelijk doen en sjees ik van het ene naar het andere. To do lijstjes vliegen door de lucht. De dag is op voor ik het weet. En hoe kan ik rust nemen zonder dat ik straks opnieuw niet uit mijn hangmat kom? Nou ja, eigenlijk vertrouw ik er wel op dat dat lukt, er is gewoon zoveel boeiends om te doen!
Het is nog niet in balans allemaal. Maar ik bruis. En ik ben dankbaar.
Nu weet ik dat het niet aan mij ligt. Ook niet aan de anderen trouwens. Het is gewoon hoe ik ben gebakken. Soms kan ik mezelf helemaal niet bijhouden maar ik blijf oefenen. Op focus en flow. Ik doe wat ik kan. Leren is leuk.
Ik fiets naar huis vanuit mijn eigen praktijk In Zee met HB waar ik mag doen wat ik het liefste doe, hoogbegaafde kinderen helpen om zichzelf te mogen zijn.
Ik feliciteer mezelf: Gelukkige eerste HB verjaardag!